De liefde voor het honkbal begon bij mij zoals bij velen anderen in Nederland. In het Pim Mulierstadion in Haarlem. Lang de enige honkbaltempel van Nederland. Het was in datzelfde stadion dat ik in de ban raakte van Haarlem Nicols. De wit/blauwe pakken met geel sponsorlogo staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Het herkenbare gepling van leer dat alluminium raakt – pas in 2000 werd weer met hout geslagen – was al te horen op grote afstand tijdens mijn wandeling van het station in het stille Bloemendaal naar het honkbalstadion.
Internet bestond in die jaren nog niet. Uitslagen en nieuws haalde iedereen van teletekst of uit de papieren krant. In 1993 schreef ik mijn eerste tekst over honkbal. Een softbalwedstrijd uit, ik meen, de 2e klasse. Pas jaren later publiceerde ik voor het eerst op internet. Op 7 april 2000. Op een site gevuld met bewegende animaties en andere elementen die inmiddels taboe zijn op het web. Maar een bijzonder project was geboren.
Via www.honkbalsite.com kreeg ik de kans om Nederlandse honkballiefhebbers dagelijks op de hoogte te houden van het reilen en zeilen in de Nederlandse topsport. Als beatwriter van de Nederlandse hoofdklasse. De keuze voor domeinnaam van deze website en bijbehorende onderneming bij de registratie in het Ondernemingshuis van Zwolle was dan ook niet moeilijk.
Maar die naam heeft meer betekenis. Want het is ook een verwijzing naar de Beat-generatie, aangevoerd door Jack Kerouac. Mijn belangrijkste inspiratie als het gaat om schrijven. Zijn boek On the Road is aan aaneenschakeling van artistieke hoogtepunten:
“So in America when the sun goes down and I sit on the old broken-down river pier watching the long, long skies over New Jersey and sense all that raw land that rolls in one unbelievable huge bulge over to the West Coast, and all that road going, and all the people dreaming in the immensity of it, and in Iowa I know by now the children must be crying in the land where they let the children cry, and tonight the stars’ll be out, and don’t you know that God is Pooh Bear? the evening star must be drooping and shedding her sparkler dims on the prairie, which is just before the coming of complete night that blesses the earth, darkens all the rivers, cups the peaks and folds the final shore in, and nobody, nobody knows what’s going to happen to anybody besides the forlorn rags of growing old, I think of Dean Moriarty, I even think of Old Dean Moriarty the father we never found, I think of Dean Moriarty.”